Bungalowpark 't Hoogelandt Texel

Bungalowpark ’t Hoogelandt is een kleinschalig en luxe vakantiepark gelegen aan de rand van het Nationaal Park Duinen van Texel, nabij de badplaats De Koog. Het park biedt rust, ruimte en privacy, ideaal voor natuurliefhebbers en gezinnen die op zoek zijn naar comfort en ontspanning.

Het park bevindt zich op slechts 1,7 km van de Noordzeekust en grenst direct aan het Texelse dennenbos. Vanuit uw accommodatie wandelt of fietst u zo het bos in of naar het strand. De Koog ligt op ongeveer 2 km afstand, terwijl Den Burg op circa 4,5 km ligt. In de omgeving zijn diverse bezienswaardigheden zoals Ecomare en het Juttersmuseum.

Bungalowpark ’t Hoogelandt biedt vrijstaande landhuizen, villa’s en wellnessvilla’s, geschikt voor 4 tot 10 personen. De meeste accommodaties zijn modern ingericht en beschikken over ruime privétuinen, open keukens met kookfaciliteiten, comfortabele boxspringbedden en gratis WiFi . Sommige villa’s zijn uitgerust met privé wellnessfaciliteiten zoals een sauna.

Bungalowpark ’t Hoogelandt wordt hoog gewaardeerd door gasten. Op Booking.com heeft het park een score van 8,5, waarbij vooral de hygiëne (8,7), comfort (8,7) en locatie (8,6) positief worden beoordeeld . Gasten prijzen de rustige ligging, de ruime en goed uitgeruste accommodaties en de nabijheid van natuur en strand.

Bungalowpark ’t Hoogelandt is de ideale bestemming voor een ontspannen vakantie op Texel, waarbij luxe en natuur hand in hand gaan.

Bungalowpark 't Hoogelandt, Californiëweg, De Koog, Texel, Noord Holland, Nederland

Verhaal: “De Stem van het Duin” – Een reis door Nationaal Park Duinen van Texel

Op een heldere ochtend in juni, toen de zon nog aarzelend haar eerste stralen over het eiland Texel uitstrekte, stapte Noor haar vakantiehuisje uit, net aan de rand van het Nationaal Park Duinen van Texel. De wind ritselde zacht door het helmgras en een fazant schoot verschrikt de struiken in toen ze het zandpad opliep. Ze had verhalen gehoord over deze plek – van oude Texelaars die zeiden dat het duinlandschap leefde. Letterlijk. Dat het je iets kon vertellen, als je maar goed luisterde.

Ze lachte het idee in eerste instantie weg, maar vandaag voelde anders. Ze besloot een lange wandeling te maken – van de dennenbossen bij De Koog tot aan de hoge duinen bij De Slufter. De geur van dennennaalden vermengde zich met zilte zeelucht. Het pad slingerde door een mozaïek van bos, duinvalleien en heide. Soms leek het alsof het landschap met haar meebewoog – een konijn dat haar nieuwsgierig aankeek, een specht die precies boven haar begon te tikken.

Bij een duintop hield ze stil. De wind was er sterker, de wereld wijdser. In de verte glinsterde de Waddenzee, en achter haar golfde het gras over de duinen als een zee van zijn eigen soort. Ze ging zitten, sloot haar ogen.

Toen hoorde ze het.

Niet een stem zoals je een mens hoort praten, maar een fluistering, diep vanbinnen. Alsof de wind door haar heen sprak. Hij vertelde over eeuwenoude zandverplaatsingen, over zeeën die kwamen en gingen, over vogels die duizenden kilometers vlogen om hier te rusten. Over de mensen die het landschap probeerden te temmen – met dijken, dennen en wandelpaden – en hoe de natuur hen soms liet geloven dat ze gewonnen hadden, maar uiteindelijk altijd haar vorm hervond.

Ze opende haar ogen. Alles zag er hetzelfde uit, maar voelde anders. Levend. Intiem. Alsof het park haar een geheim had toevertrouwd.

Die avond schreef Noor in haar dagboek: “Texel is mooi. Maar de duinen… die zijn wijs. Je moet er alleen stil genoeg voor zijn om het te horen.”